Onmachtig zijn is een naar gevoel…het drijft ons naar razernij en/of naar wanhoop… het geeft eenzaamheid en is leegte.
Onmacht ontstaat als je niet in staat bent om een situatie te keren… je niet gehoord wordt, niet gezien wordt of niet voor vol wordt aangezien. Onmacht ontstaat ook als iemand je anders ziet dan wat jij in jezelf ervaart of wilde overbrengen… Ook ‘onrecht’ resulteert bij een ander onmacht…
We hebben allen veel met onmacht te maken gehad: je lag in je wieg en had pijn in je buik. Omdat je toen nog niet in staat was om dit te communiceren was huilen het enige wat je kon doen.. Je huilde, gilde en sloeg met je armen en benen tot dat je moe was… en afhaakte…
En – hoe begrijpelijk ook – onze ouders waren ook niet helderziend… of wisten geen raad met deze huilende baby..
De onmacht die zij ervoeren om niet te kunnen begrijpen wat er met jou aan de hand was, kon hen tot op het bot frustreren ( = razernij) of deed hen (uiteindelijk) ‘afhaken’.. om het maar niet te horen/voelen..
Met afhaken, geef je op… je stopt met voelen wat er in je lichaam gebeurt; en verbreekt het contact met je omgeving… Dat maakt onmacht zo eenzaam…;”ze zien het toch niet, ze begrijpen het niet…”.
Frustraties ontstaan in ‘in toom gehouden’ razernij. Hierbij verbreek je ook het contact met je lichaam. Daarnaast zie je degene die tegenover je staat niet meer als medemens, maar als ‘object’ of tegenstander.
Je begrijpt het waarschijnlijk wel: onmacht voelt als hulpeloos, hopeloos, eenzaamheid en leegte.
Voor sommigen is dit is de reden om ervoor te zorgen dat je niemand nodig hebt; dan kan je ook niet teleurgesteld worden. Anderen ontwikkelen een patroon van afhaken: ‘het maakt niet uit wat ik er van vind..’
Onmacht is verlies van vertrouwen. Als wij het niet weten en de ander ook niet voelt het alsof er geen hoop meer is, geen
liefde, geen compassie. Zeker als kind, kunnen deze situaties ons vertrouwen ondermijnen. Het leert ons dat ‘men’ geen raad met ons weet en dat wij ons geen raad weten met onszelf en de ander. En dat brengt ons terug in de oude pijn die zo’n diepe groef in ons wezen heeft gemaakt: onmacht..
Herken je het?
Soms word je geraakt door iets wat er gebeurt en je merkt dat je af haakt of al afgehaakt bent. Of je voelt een gefrustreerde woede waar je geen kant mee uit kan. In beide gevallen zet je jezelf aan de zijlijn.
Boven al is het belangrijk om te begrijpen dat je onmacht een geschiedenis heeft.. het is veelal nog een open wond..
En weet; nu ben je volwassen en ben je absoluut bij machte om een situatie te veranderen. Door je dat al te realiseren, kan je helpen om op een andere manier Mindful met onmacht om te gaan: je kijkt als het ware naar een foto uit het verleden..
Je mag nu anders met jezelf omgaan: je hoeft niet af te haken; je hoeft je frustraties niet de vrije loop te geven: Je hoeft ‘het’ niet te fixen Je bent nu in staat om het contact met je zelf (je lichaam met spanning/ongemak) te herstellen. Je te realiseren wat en in je gebeurt, zonder iets te willen bereiken: alleen dat al is een enorme stap! Zo help je jezelf dat je niet weer blokkeert en aan de zijlijn staat en wat je onmacht geeft.
Vraag geen perfectie van jezelf; weet dat je nu een heel oud patroon aan het doorbreken bent.. en dat alles wat je nu doet al een stap in de goede richting is! Je bent nu iets aan het leren, dat je eerder niet hebt kunnen leren… verlies jezelf niet in afhaken, frustraties of afreageren …
Wees een goede vader of moeder voor jezelf.. ‘The way in is the way out’! geen gevoel blijft eeuwig met je. Door het gevoel van onmacht toe te laten, transformeert: jij bent immers die jezelf ziet… jij hebt als volwassene zoveel levenservaring.. jij weet dat dit niet het einde van het leven is… help jezelf van het ongeziene verdriet naar vertrouwen…., draag jezelf..mocht je hierover door willen praten: schroom niet; je leven is te kostbaar..
Ik nodig je bij deze uit om in een vrijblijvend, gratis gesprek te kijken/ voelen hoe ik je hierbij kan ondersteunen.